Καθώς ερχόμαστε τώρα στο χώρο της διακυβέρνησης κάτω από τη Νέα Παγκόσμια Τάξη, αντιμετωπίζουμε μια πολύ πολύπλοκη κατάσταση.
Ορισμένα μεγάλα ιδεολογικά συστήματα διαίρεσαν τον κόσμο σε αντίθετες ομάδες.
Υπάρχουν οι μεγάλες δημοκρατίες στις οποίες βρίσκουν θέση κάποιες από τις λίγες εναπομένουσες μοναρχίες.
Υπάρχουν οι ολοκληρωτικές δυνάμεις στις οποίες συνοψίζονται οι αρχαίες δικτατορίες και οι δεσποτείες του παρελθόντος.
Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο στην πολιτική του Άξονα.
Oυσιαστικά είναι αντιδραστικές ομάδες, γιατί
οι τύραννοι,
η σκληρότητα και
η εκμετάλλευση των αδύναμων
είναι μέρος της αρχαίας ιστορίας.
Oι δημοκρατίες με όλη την τωρινή αναποτελεσματικότητά τους έχουν μέσα τους το σπέρμα εκείνου που είναι αληθινά νέο.
Γιατί εκφράζουν μια ανοδική ορμή για αυτοδιοίκηση και αυτοκυριαρχία από την ανθρωπότητα σαν σύνολο.
Υπάρχει επίσης το κομμουνιστικό ιδεώδες το οποίο είναι ένα περίεργο μείγμα
ατομισμού,
δικτατορίας,
της αρχαίας διαμάχης ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο,
της επί του Όρους Oμιλίας και
των χειρότερων όψεων της επανάστασης και εκμετάλλευσης.
Oι γραμμές που θα ακολουθήσει ακόμη και στο άμεσο μέλλον είναι απρόβλεπτες.
Υπάρχουν άλλες χώρες και λαοί των οποίων οι κυβερνήσεις
ρυθμίζονται από το περιβάλλον και
δεν παίζουν, προς το παρόν, κανένα καθοριστικό ρόλο στα παγκόσμια γεγονότα, εκτός στο μέτρο που τις χρησιμοποιούν οι μεγάλες δυνάμεις.
Επίσης υπάρχουν λαοί και φυλές που συνεχίζουν τη μικρή ζωή τους ανεπηρέαστοι από την αναταραχή που μπορεί να βρεθεί στα πιο πολιτισμένα τμήματα του κόσμου.
Σήμερα εφελκύεται η επιθυμία για τις Oμόσπονδες Πολιτείες της Ευρώπης που βασίζονται στις γραμμές της Βρετανικής Κοινοπολιτείας των Εθνών ή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Συζητείται μια νέα τάξη
για την Ασία,
για την πολιτική Καλής Γειτονίας στην Αμερική,
για την Oμόσπονδη Ένωση των δημοκρατικών εθνών.
Υπάρχει επίσης μια σταθερή εξάπλωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Κάποιες μεγαλύτερες ομαδοποιήσεις πιθανόν να φανούν εφικτές και ίσως σκόπιμες.
Μπορούν να διαιρεθούν ως εξής:
1. Μια Oμόσπονδη Ένωση των μεγάλων δημοκρατιών μετά τον πόλεμο.
Αυτή μπορεί να περιλαμβάνει
τη Βρετανική Αυτοκρατορία συνολικά,
τις Ηνωμένες Πολιτείες,
τις Σκανδιναβικές χώρες και
ορισμένα βορειο-Ευρωπαϊκά έθνη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας.
Μια Ένωση Λατινικών χωρών που θα περιλαμβάνει
τη Γαλλία,
την Ισπανία,
όλες τις Μεσογειακές χώρες,
τις Βαλκανικές χώρες, εκτός από μια ή δύο που μπορεί ν’ απορροφηθούν από την Ε.Σ.Σ.Δ. και
τη Νότια Αμερική.
3. Oι Ενωμένες Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες και κάποια Ασιατικά έθνη που συνεργάζονται μαζί τους, όπως η Κίνα και αργότερα η Ιαπωνία.
Τα τρία αυτά μεγάλα μπλοκ δε θα είναι ανταγωνιστικά,
αλλά απλά γεωγραφικές σφαίρες επιρροής.
Θα εργάζονται και τα τρία σε
πολύ στενή ενότητα και
οικονομική σχέση.
Κάθε έθνος μέσα στα τρία μπλοκ θα διατηρεί την κυριαρχική του ανεξαρτησία, αλλά
ανάμεσα στα ανεξάρτητα αυτά έθνη και ανάμεσα σ’ αυτά τα μπλοκ θα υπάρχει
ταυτότητα του σκοπού,
ενότητα προσπάθειας και
αναγνώριση του οικονομικού ελέγχου από ένα σύνδεσμο εθνών.
Ο σύνδεσμος αυτός αποτελείται από αντιπροσώπους όλων των εθνών και
το εσωτερικό σώμα που κυβερνά,
το οποίο έχει επιλεγεί από τα τρία μπλοκ,
θα ελέγχει όλες τις πηγές των εφοδίων,
θα διανέμει όλα τα εφόδια και
θα καθορίζει κάθε οικονομική πολιτική.
Δεν πρόκειται ν’ ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες των μελλοντικών αυτών διευθετήσεων.
Πρέπει να διαμορφωθούν από τους άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης στη σκληρή δοκιμασία του πειράματος και της εμπειρίας.
Μόνο μια παγκόσμια καταστροφή θα μπορούσε να φέρει τους ανθρώπους σε μια κατάσταση του νου όπου θα μπορούσαν να παρουσιασθούν τέτοιες προτάσεις και λύσεις.
Η γενική αναγνώριση ότι η παλιά τάξη έχει αποτύχει οικτρά
είναι εξαιρετικά πολύτιμη.
Από το βιβλίο ‘Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ’ ΣΕΛ. 742 – 745
Σήμερα φαίνεται απ’ όλες τις ενδείξεις και απ’ όλες τις κυρίαρχες παγκόσμιες τάσεις ότι η ανίκητη ακόμη απληστία ορισμένων ισχυρών εθνών είναι αναντίρρητα διαδεδομένη και ότι συνεπώς αντιμετωπίζουμε μια άλλη περίοδο απογοήτευσης και μεγαλύτερης παγκόσμιας δυσκολίας.
Τα αισθήματα ενάντια στη Ρωσσία χαρακτηρίζουν τις Δυτικές Δυνάμεις και οφείλονται κυρίως σε δικό της λάθος, παρότι βασίζονται πρωταρχικά σε δύο κύριους παράγοντες – τον έναν κακό και τον άλλο καλό.
Η κακή αντίδραση βασίζεται στην ίδια παλιά τριπλότητα
του φόβου
της απληστίας και
της ζήλιας
– από τη σκοπιά των τριών αυτών φάσεων του εγωισμού –
δικαιολογείται πλήρως.
Το γεγονός προκαλεί από μόνο του μεγάλη δυσκολία.
Συλλογισθείτε το.
Η καλή αντίδραση βασίζεται στη διάψευση της ιδέας ή της έννοιας να αναπτυχθεί ένας ενοποιημένος ειρηνικός κόσμος, ένας κόσμος στον οποίο δε θα υπήρχε πόλεμος και στον οποίο οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζουν ειρηνικά μεταξύ τους και με ασφάλεια και στον οποίο οι άνθρωποι παντού θα μπορούσαν να εργασθούν χωρίς αντιθέσεις, για ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Αυτός ο υπερ-κόσμος και αυτή η ενοποιημένη ανθρωπότητα είναι ένα αληθινό ιδεώδες, αλλά δεν είναι ένα εφικτό σχέδιο.
Oι πνευματικοί εργάτες πρέπει να αντιμετωπίσουν τις διάφορες παγκόσμιες εναλλακτικές προτάσεις:
Μια πανίσχυρη Ρωσσία της οποίας το καθεστώς θα καλύπτει ολόκληρο τον πλανήτη, επιβάλλοντας την ολοκληρωτική της ερμηνεία του κομμουνιστικού δόγματος – υπάρχει μια ορθή και αληθινή ερμηνεία – που αρνείται την ελευθερία του ατόμου για το συμφέρον του Κράτους και εξαιτίας της φτωχής γνώμης των ανθρώπινων μαζών δίνει παντού την ερμηνεία της για τη δημοκρατία.
Έναν κόσμο στον οποίο όλα τα έθνη θα ζουν εξοπλισμένα, στον οποίο θα κυριαρχεί η έλλειψη εμπιστοσύνης και η επιστήμη θα έχει εξευτελιστεί στην τέχνη της καταστροφής.
Σ’ αυτό τον κόσμο θα γίνει τελικά μια έκρηξη η οποία θα καταστρέψει την ανθρωπότητα όπως καταστράφηκε άλλη μια φορά, σύμφωνα με τη Βίβλο και τις άλλες παγκόσμιες Γραφές και τα Ιεραρχικά αρχεία.
Έναν κόσμο στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποβούν παράγοντας ελέγχου, μετά την εξάλειψη της Ρωσσίας, κάτι που μπορούν να κάνουν αν δράσουν τώρα. Θα είναι ένας κατεξοχήν καπιταλιστικός κόσμος που θα ακολουθείται από διάφορα έθνη, αλλά θα ηγείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ένα καπιταλιστικό έθνος δεν είναι αναγκαστικά εσφαλμένο.
Το κεφάλαιο έχει τη θέση του και η Ρωσσία, ο εχθρός του καπιταλισμού, δεν είναι κατά κανένα τρόπο ελεύθερη από την καπιταλιστική πόλωση.
Τα κίνητρα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι μικτά κίνητρα:
απληστία για το χρήμα ή το ισοδύναμό του, όπως το πετρέλαιο και την ίδια στιγμή ειλικρινά καλές προθέσεις για την εδραίωση της ανθρώπινης ελευθερίας σ’ ένα δημοκρατικό κόσμο – με μοντέλο φυσικά την Αμερικανική δημοκρατία.
Άλλα κίνητρα είναι επίσης η εκτίμηση της ένοπλης ισχύος και την την ίδια στιγμή μια λαχτάρα για οικονομικό μερισμό και για εκείνη την ουσιαστική πραότητα που είναι ένα τόσο ισχυρό Αμερικανικό χαρακτηριστικό – ένα μαζικό χαρακτηριστικό.
Αυτά τα μικτά κίνητρα θα δημιουργήσουν τελικά έναν πολύ συγχυσμένο κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο θα βρεθεί ότι η ανθρωπότητα έχει μάθει πολύ λίγα σαν αποτέλεσμα του Παγκόσμιου Πολέμου (1914-1945) και συναινεί με τον κύκλο του καλοπροαίρετου χρηματικού ελέγχου.
Έναν κόσμο που θα διαιρείται σε “συνασπισμούς” για αμοιβαία βοήθεια και οικονομικό μερισμό.
Ένα δοκιμαστικό παράδειγμά του είναι η προταθείσα συνθήκη ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και το Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο, αν και από τη σκοπιά της Ιεραρχίας χρωματίζεται από ενοχλητικά κίνητρα.
O φόβος είναι ο κύριος παράγοντας που δημιουργεί αυτή τη συνθήκη, αλλά ωστόσο έχει μέσα του τα σπέρματα της ελπίδας.
Δεν υπάρχει κάτι πραγματικά εσφαλμένο σε οποιαδήποτε ομάδα εθνών που στέκουν ενωμένα για αμοιβαία βοήθεια και οικονομική συνεργασία.
O εσφαλμένος παράγοντας εμφανίζεται όταν στέκουν ενωμένα ενάντια σε κάποια άλλη ομάδα εθνών και επομένως ενάντια σε κάποια ομάδα ανθρώπινων υπάρξεων.
Αυτή η στάση που επιχειρείται και ενισχύεται από τη Ρωσσία, οδήγησε στη σχετικά νέα έννοια των αντιμέτωπων συνασπισμών.
Πάνω σ’ αυτή τη γραμμή και μ’ αυτή τη στάση των ανταγωνιστικών ομαδοποιήσεων, μόνο καταστροφή μπορεί να βρεθεί.
Oι ίδιοι οι συνασπισμοί μπορεί
να είναι καλοί και κατάλληλοι αν ακολουθούν τις γραμμές
των φυσικών διαχωρισμών
των γλωσσικών διαφορών και
των πολιτιστικών διακρίσεων,
να είναι ουσιαστικά σωστοί αν σχηματίζονται για
οικονομικούς
εκπαιδευτικούς
θρησκευτικούς και
κοινωνικούς σκοπούς και
συνεπώς δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάποιο πραγματικό κίνδυνο.
Τέτοιοι συνασπισμοί θα είναι πολιτιστικοί και όχι στρατιωτικοί οικονομικοί και όχι άπληστοι και θα μπορούν να προσφέρουν ένα κανονικό και προοδευτικό κίνητρο από το χωριστικό εθνικισμό του παρελθόντος προς τη μακρινή δημιουργία του Ενός Κόσμου και της Μίας Ανθρωπότητας.
Αυτό κάποια μέρα θα γίνει ορατό, αλλά ο καιρός δεν ήρθε ακόμη.
Η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμη έτοιμη για μια υπερ-κυβέρνηση, ούτε μπορεί ακόμη να προσφέρει τους ανιδιοτελείς και εκπαιδευμένους πολιτικούς που θ’ απαιτούσε μια τέτοια κυβέρνηση.
Προς το παρόν υπάρχουν περισσότερα σπέρματα κινδύνου σ’ αυτή την έννοια παρά χρησιμότητας.
Ωστόσο είναι ένα όνειρο που μια μέρα θα υλοποιηθεί,
αφού η δημιουργία και η λειτουργία των συνασπισμών θα έχει αποδείξει πώς
μπορούν οι άνθρωποι να ζουν και να εργάζονται μαζί.
Τα Ηνωμένα Έθνη αποτελούν ακόμη την ελπίδα του κόσμου και μπορούν να παραμείνουν.
Είναι ένα μεγάλο πεδίο πειραματισμού, αλλά σήμερα υποφέρουν από ένα αρχικό λάθος.
Tο λάθος ήταν που επέτρεψαν την εισδοχή των ολοκληρωτικών Δυνάμεων ανάμεσά τους. Για επτά συνεχόμενα και φρικτά έτη οι Δυνάμεις του Φωτός μάχονταν τον ολοκληρωτισμό. Τις πρώτες μέρες της μεταπολεμικής περιόδου τα Έθνη συμβιβάσθηκαν με τις αρχές και δέχθηκαν τη Ρωσσία στα Ηνωμένα Έθνη.
Αν όλα τα άλλα έθνη του κόσμου είχαν ενωθεί πάνω σε μια ασφαλή βάση
οικονομικού ανασχηματισμού
αναγκαίας εθνικής αναδιοργάνωσης και
περιφερειακών ομάδων, ένας όρος καλύτερος από το “συνασπισμό”,
η Ρωσσία θα αναγκαζόταν να συμμορφωθεί, γιατί η ύπαρξή της θα κινδύνευε.
Ένα αρχικό λάθος μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλες δυσχέρειες και αυτός είναι ο τύπος δυσχέρειας που αντιμετωπίζουν σήμερα τα Ηνωμένα Έθνη.
Από το βιβλίο ‘Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ’ΣΕΛ. 69 – 74
Το έργο που πρέπει να γίνει, πολιτική υπηρεσία, από τον πέμπτο όμιλο μαθητών, είναι το πιο δύσκολο γιατί είναι πολλαπλώς ο λιγότερο προχωρημένος όμιλος.
Αυτό οφείλεται σε δύο γεγονότα:
Οι μάζες των ανθρώπων είναι προς το παρόν σχετικά τόσο λίγο εξελιγμένες, ώστε το έργο αυτού του ομίλου των εργατών πρέπει να εξαρτηθεί αναγκαστικά από την επιτυχία του εκπαιδευτικού έργου του κόσμου, όπως θα αποδειχθεί τελικά από τα ιδανικά και τη σκοπιά του τέταρτου ομίλου και παρόμοιων ομίλων παντού.
Τόσοι λίγοι αληθινά άνθρωποι Πρώτης Ακτίνας εκδηλώνονται στον πλανήτη αυτή την εποχή και όταν το κάνουν, το έργο αποδεικνύεται κατ’ ανάγκη καταστροφικό λόγω της ανεξέλικτης κατάστασης των μαζών των ανθρώπων.
Αυτός είναι ο λόγος που οι επαναστάσεις τόσο σπάνια, αν όχι ποτέ, δεν μπορούν να προωθηθούν χωρίς αιματοχυσία, γιατί οι προτιθέμενες ιδέες πρέπει να επιβληθούν στις μάζες και δεν αναγνωρίζονται αμέσως ούτε υιοθετούνται από αυτές τις μάζες.
Εφελκύουν αντίθετες ανταποκρίσεις οι οποίες εγείρουν όσους έχουν εξουσία σε λάθος δραστηριότητα.
Oι παραπάνω ιδέες πρέπει να σας βάλουν σε προσεκτική σκέψη.
Ας μη λησμονείται ότι
ο αντικειμενικός σκοπός κάθε αληθινού κυβερνητικού ελέγχου είναι
η ορθή σύνθεση που οδηγεί σε
ορθή εθνική και εσωτερική ομαδική δραστηριότητα.
Το πρόβλημα είναι διπλό.
Πρώτα απ’ όλα έχουμε το πρόβλημα της εξουσίας που πρέπει να αναγνωρισθεί από τους ανθρώπους.
Δεύτερο, έχουμε το πρόβλημα των μεθόδων που πρέπει να χρησιμοποιηθούν, έτσι ώστε τα επιλεγμένα εξουσιαστικά μέτρα να προχωρήσουν
είτε με τη μέθοδο του επιβαλλόμενου ελέγχου,
είτε πρέπει να έχουν μια τέτοια φύση ώστε να εφελκύσουν μια γενναιόδωρα προσφερόμενη και αναγνωρισμένη συνεργασία.
Μεταξύ των δύο αυτών τρόπων εργασίας μπορούν να υπάρξουν πολλές παραλλαγές, αν και το σύστημα της συνεργασίας που παρέχεται με προθυμία από μια νοήμονα πλειονότητα δεν έχει εμφανισθεί ποτέ.
Αλλά κινούμαστε προς μια τέτοια κατάσταση παγκόσμιας συνείδησης και βρισκόμαστε στο δρόμο να πειραματισθούμε μαζί της.
Ας σας υποδείξω εδώ σύντομα κάποιους τρόπους διακυβέρνησης που έχουν δοκιμασθεί και θα δοκιμασθούν στο μέλλον:
Διακυβέρνηση από μια αναγνωρισμένη Πνευματική Ιεραρχία.
Αυτή η Ιεραρχία θα σχετίζεται με τις μάζες των ανθρώπων με μια αλυσίδα αναπτυγμένων ανδρών και γυναικών που θα δρουν σαν ενδιάμεσοι ανάμεσα στο κυβερνόν πνευματικό σώμα και ένα λαό που θα είναι προσανατολισμένος σ’ έναν κόσμο ορθών αξιών.
Αυτή η μορφή παγκόσμιου ελέγχου βρίσκεται αόριστα μπροστά.
Όταν γίνει δυνατό να υπάρξει τέτοια διακυβέρνηση,
η Πλανητική Ιεραρχία θα έχει κάνει μια μεγάλη Προσέγγιση στη γη και
θα υπάρχουν τότε χιλιάδες ανδρών και γυναικών σε επαφή με τις οργανώσεις Της,
επειδή θα είναι αρκετά αναπτυγμένοι, ώστε να είναι ευαίσθητοι στις σκέψεις και τις ιδέες Της.
2. Διακυβέρνηση από μια ολιγαρχία φωτισμένων διανοιών, που θ’ αναγνωρίζεται σαν τέτοια από τη μάζα των διανοητών και επομένως θα επιλεγεί από αυτούς να κυβερνήσει.
Αυτό θα το κάνουν μέσα από την εκπαίδευση των διανοητών της φυλής σε ομαδικές ιδέες και στην ορθή εκτίμησή τους.
Το σύστημα εκπαίδευσης, που θα επικρατεί τότε, θα χρησιμοποιείται σαν μέσον προσέγγισης των μαζών και στροφής τους σε ευθυγράμμιση με τις μεγαλύτερες ιδέες.
Αυτό δε θα γίνει δυναμικά, αλλά μέσα από
ορθή κατανόηση,
ανάλυση,
συζήτηση και
πειραματισμό.
Αρκετά περίεργα, από τη σκοπιά των πολλών, η Πνευματική Ιεραρχία θα εργασθεί τότε κυρίως μέσα από τους επιστήμονες του κόσμου οι οποίοι,
έχοντας πεισθεί εκείνη την εποχή για την αληθινή πραγματικότητα της ψυχής και
όντας συνετοί στις χρήσεις των δυνάμεων της ψυχής και της φύσης,
θα αποτελούν ένα συνδεόμενο σώμα αποκρυφιστών.
3. Διακυβέρνηση από μια αληθινή δημοκρατία.
Αυτή πάλι θα γίνει εφικτή από
μια ορθή χρήση του συστήματος της εκπαίδευσης και
μια σταθερή εκγύμναση των ανθρώπων να αναγνωρίσουν
τις λεπτότερες αξίες,
την πιο ορθή άποψη,
τον ανώτερο ιδεαλισμό και
ένα πνεύμα σύνθεσης και συνεργατικής ενότητας.
Η συνεργατική ενότητα διαφέρει από την επιβαλλόμενη ενότητα στο ότι
το υποκειμενικό πνεύμα και
η αντικειμενική μορφή
λειτουργούν για έναν αναγνωρισμένο σκοπό.
Σήμερα κάτι τέτοιο όπως η αληθινή δημοκρατία είναι άγνωστο και οι μάζες των ανθρώπων στις δημοκρατικές χώρες βρίσκονται στο έλεος των πολιτικών και των οικονομικών δυνάμεων, όπως και οι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από την εξουσία δικτατόρων, φωτισμένων ή όχι.
Oι τελευταίοι πρέπει να θεωρούνται εγωιστές ιδεαλιστές.
Αλλά θα ήθελα να σημειώσετε τη λέξη “ιδεαλιστής”!
Όταν, όμως ο κόσμος θα έχει ανθρώπους πιο αληθινά αφυπνισμένους και πιο σκεπτόμενους άνδρες και γυναίκες, θα δούμε να γίνεται
ένας εξαγνισμός του πολιτικού τομέα και
μια κάθαρση των θεσπισμένων διαδικασιών μας για την εκπροσώπηση.
Οι άνθρωποι θα απαιτούν από αυτούς που επέλεξαν να τους κυβερνήσουν, να λογοδοτούν με μεγαλύτερη ακρίβεια .
Τελικά πρέπει να υπάρξει ένας στενότερος δεσμός ανάμεσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, το νομικό σύστημα και την κυβέρνηση και θα κατευθύνεται σε μια προσπάθεια να υλοποιήσουν τα καλύτερα ιδανικά των διανοητών της εποχής.
Αυτή η περίοδος δε βρίσκεται τόσο μακριά όπως μπορεί να φαντάζεσθε, ιδιαίτερα αν η πρώτη κίνηση σ’ αυτή την κατεύθυνση γίνει από το Νέο Όμιλο Εξυπηρετητών του Κόσμου.
Αυτή η πρώτη κίνηση περιλαμβάνει μια ορθή κατανόηση της καλής θέλησης.
Τα τρία αυτά συστήματα που είναι τα τρία μεγαλύτερα συστήματα, αντιστοιχούν στις τρεις κύριες Ακτίνες
της σύνθεσης,
του ιδεαλισμού και
της νοημοσύνης,
που είναι απλώς άλλα ονόματα για τις Ακτίνες
της Θέλησης ή Δύναμης,
της Αγάπης-Σοφίας και
της Ενεργού Νοημοσύνης.
4. Διακυβέρνηση από δικτατορία. Αυτός ο τύπος διακυβέρνησης διαιρείται σε τρία τμήματα:
α. Κυβέρνηση από μοναρχία που περιορίζεται συνήθως από τη θέληση του λαού, ή μάλλον των πολιτικών της περιόδου, αλλά συμβολίζει την υπέρτατη εξουσία της Ιεραρχίας υπό τη Βασιλεία του Κυρίου του Κόσμου.
β. Κυβέρνηση από ηγέτη μιας δημοκρατικής χώρας, ο οποίος συνήθως καλείται πρόεδρος, ή από κάποιον πολιτικό, αδιάφορο με ποιο όνομα διαλέγει ν’ αποκαλείται, που συχνά είναι ένας ιδεαλιστής, αν και περιορισμένος
από την εσφαλμένη ανθρώπινη φύση του,
από την περίοδο στην οποία ζει,
από τους συμβούλους του και
από τη διαδομένη διαφθορά και ιδιοτέλεια.
Μια μελέτη τέτοιων ανθρώπων που επικρατούν με αυτή την ικανότητα, που γίνεται από τους στενόμυαλους ουδέτερους, αποδεικνύει συνήθως το γεγονός ότι επικρατούν υπό την επιρροή κάποιας ιδέας που η ίδια είναι βασικά σωστή, αδιάφορο πώς εφαρμόζεται, που προωθεί την έννοιά της και που ανήκε στην τότε νέα εποχή. Αυτό τους σχετίζει με τη Δεύτερη Ακτίνα.
γ. Κυβέρνηση από δικτάτορες τους οποίους η αρχή που τους κινητοποιεί, δεν είναι κάποιο από τα ιδανικά της νέας εποχής που προβάλλει στον ιδιαίτερο καιρό τους, αλλά ένας ιδεαλισμός πιο υλικού είδους – ένας γενικά αναγνωρισμένος παρών ιδεαλισμός.
Δεν είναι συνήθως αντιδραστικοί ούτε βρίσκονται ανάμεσα στους ενορατικούς εργάτες της εποχής τους. Παίρνουν όμως αυτό που είναι προσγειωμένο, εδραιωμένο και εύκολα διαθέσιμο – που έγινε έτσι από τους διανοητές της εποχής τους – και μετά του δίνουν
μια υλική,
εθνική και
ιδιοτελή
ροπή και σκοπό.
Έτσι το επιβάλλουν στις μάζες με φόβο, πολεμικά μέσα και υλικές υποσχέσεις.
Επομένως ανήκουν περισσότερο πρακτικά στις μεθόδους εργασίας της Τρίτης Ακτίνας, γιατί είναι νοήμονες, δραστήριοι και υλικά εποικοδομητικοί.
O αληθινός ιδεαλισμός περιλαμβάνει αναγκαστικά τα πρότυπα της νέας εποχής και τα θρησκευτικά κίνητρα λείπουν από τις τεχνικές τους.
Ωστόσο αυτά οδηγούν τη φυλή άλλο ένα βήμα,
γιατί έχουν μια μαζική επίδραση στην εφέλκυση της σκέψης και μερικές φορές τελική αντίσταση σαν αποτέλεσμα αυτής της σκέψης.
Αργότερα θα μελετήσουμε αυτούς και άλλους τρόπους διακυβέρνησης και θα αναλύσουμε τις συνηθισμένες σύγχρονες εκφράσεις τους και τις μελλοντικές πνευματικές αντιστοιχίες.
Αυτές κάποια μέρα θα εμφανισθούν στη γη σαν αποτέλεσμα των πολλών πειραμάτων που διεξάγονται σήμερα. Να το θυμάστε αυτό.
Όπως είπα πριν, οι διαδικασίες
της εκπαίδευσης,
του νόμου και
της διακυβέρνησης
συνδέονται στενά και σχετίζονται οριστικά.
Έτσι, αν το έργο του πέμπτου αυτού ομίλου φτάσει ποτέ σ’ ένα στάδιο που θα είναι πράγματι σπέρμα ενός οργανισμού της Νέας Εποχής και θα εμφανισθούν κατ’ ανάγκη πολλοί τέτοιοι νέοι όμιλοι στις διάφορες χώρες του κόσμου, θα βρεθεί ότι θα δρουν σαν καθαρτήριος οίκος ή συνδετικό σώμα ανάμεσα
στους εκπαιδευτές της εποχής,
εκείνους που το έργο τους είναι να επιβάλλουν το νόμο και
τους πολιτικούς που έχουν εκλεγεί από τις εκπαιδευμένες μάζες για να διατυπώσουν τους νόμους που πρέπει να τις κυβερνούν.
Θα γίνει λοιπόν φανερό πάνω σε ποιες τρεις γραμμές μελέτης και εργασίας θα προχωρήσουν τα μέλη του πέμπτου αυτού ομίλου.
Σ’ αυτές δεν πρόκειται να επεκταθώ εδώ.
